Οι πολυεθνικές εταιρείες πλέουν σε μια ομίχλη αβεβαιότητας, αντιμετωπίζουν εμπορικούς πολέμους, κατεστραμμένες αλυσίδες εφοδιασμού και μια δραματική αύξηση της γεωπολιτικής αβεβαιότητας. Επιπλέον, οι αρχές διπλασιάζουν την αποστολή τους να σφίξουν τις βίδες στις επιχειρήσεις με έναν νέο «παγκόσμιο ελάχιστο φόρο».
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν μπορούν να διορθώσουν όλα τα προβλήματα του κόσμου αύριο, αλλά μπορούν να άρουν τουλάχιστον ένα στρώμα ομίχλης κάνοντας μια παύση στις πυκνές νέες πολιτικές και αντ' αυτού ξεκαθαρίζοντας το ήδη ακατάστατο διεθνές φορολογικό τοπίο.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η πολυπλοκότητα και η αβεβαιότητα έχουν αυξηθεί από τότε που η φορολογική μεταρρύθμιση των ΗΠΑ το 2017 ομαλοποίησε τους ελάχιστους φόρους μέσω μιας πολιτικής που ονομάζεται GILTI. Συντομογραφία του «παγκόσμιου άυλου εισοδήματος χαμηλής φορολογίας», η πολιτική προοριζόταν να λειτουργήσει ως ελάχιστος φόρος στα ξένα κέρδη των πολυεθνικών των ΗΠΑ. Με τις ΗΠΑ να επιβάλλουν έναν ελάχιστο φόρο στις δικές τους πολυεθνικές, άλλες χώρες αποφάσισαν γρήγορα ότι ήθελαν και ένα κομμάτι από την πίτα. Άθελά του, η GILTI έγινε το πρώτο βήμα στο άνοιγμα του δρόμου για έναν παγκόσμιο ελάχιστο φόρο στην παγκόσμια σκηνή.
Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ είχαν μια επιχειρησιακή πολιτική, άλλες χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης με έδρα το Παρίσι πρότειναν γρήγορα μια ενοποιημένη προσέγγιση για τη διασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου φορολογίας για τα επιχειρηματικά κέρδη οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό έγινε γνωστό ως «παγκόσμιος ελάχιστος φόρος». Οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να υποχρεώσουν, εφόσον οι υπάρχοντες κανόνες των ΗΠΑ θα μπορούσαν να συνυπάρχουν με μια παγκόσμια λύση.
Τώρα, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο είναι έτοιμες να θέσουν σε εφαρμογή νέους κανόνες. Αλλά αυτό που ξεκίνησε ως μια πολιτικά πρόσφορη λύση ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί. Η μετατροπή της ιδέας του παγκόσμιου ελάχιστου φόρου σε εφαρμόσιμη πολιτική που θα μπολιαστεί σε δεκάδες διαφορετικούς φορολογικούς κώδικες έχει αποδειχτεί το λιγότερο δύσκολο.
Ο καθορισμός του ελάχιστου φορολογικού συντελεστή στο 15% ήταν αρκετά απλός. Η συμφωνία για τη φορολογική βάση στην οποία εφαρμόζεται ήταν πολύ πιο δύσκολη.
Οι προτεινόμενοι κανόνες εφαρμόζουν τον συντελεστή 15% σε μια εντελώς νέα φορολογική βάση — μια που δεν έχει δοκιμαστεί και απαιτεί πολλά σημεία δεδομένων και νομικές έννοιες που επί του παρόντος δεν αποτελούν μέρος πολλών φορολογικών κωδίκων.
Η πρόκληση πολιτικής των πολυεθνικών εταιρειών που πληρώνουν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές αποφεύγοντας νόμιμα τους φόρους έχει πολλές πιθανές λύσεις, μερικές από τις οποίες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές (και λιγότερο περίπλοκες) από τον παγκόσμιο ελάχιστο φόρο. Όμως, οι κυβερνήσεις που δεν ήταν ικανοποιημένες με τα αποτελέσματα του φορολογικού ανταγωνισμού επέλεξαν να μην παλέψουν με τον καθορισμό του τι θα μπορούσε να είναι καλό ή κακό φορολογικό κίνητρο. Είναι καλύτερη (ή χειρότερη;) η φορολογική αργία για μια εταιρεία εξόρυξης από έναν μειωμένο συντελεστή εισοδήματος από διπλώματα ευρεσιτεχνίας ή μια γενναιόδωρη υπερέκπτωση για το κόστος έρευνας και ανάπτυξης;
Αντί να προσδιορίσουν ποιες πολιτικές ήταν ανώτερες ή κατώτερες, οι χώρες επέλεξαν να επικαλύψουν έναν ελάχιστο φόρο όπου τυχόν κίνητρα θα μπορούσαν να ανακτηθούν μέσω ενός συμπληρωματικού φόρου εάν η εταιρεία έχει πραγματικό φορολογικό συντελεστή κάτω του 15% εντός μιας δικαιοδοσίας.
Αυτή η πολιτική λύση έχει πλέον εξελιχθεί σε τεχνικό πρόβλημα τόσο για τους φορολογούμενους όσο και για τους νομοθέτες. Ο ΟΟΣΑ, μια οντότητα χωρίς δημοκρατική νομοθετική εξουσία, έχει συντάξει κανόνες που τα δεόντως εκλεγμένα μέλη των κυβερνήσεων θα πρέπει να ψηφίσουν και να μεταφέρουν στο εσωτερικό δίκαιο. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου δεν έχει επιτευχθεί ομόφωνη συμφωνία για τον ελάχιστο φόρο, η μονομερής υιοθέτηση των κανόνων από μερικές χώρες θα δημιουργούσε νέες νομικές αβεβαιότητες.
Οι αποκλίσεις στην πορεία ενδέχεται να οδηγήσουν σε αναντιστοιχίες όχι μόνο εντός της ΕΕ, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η εφαρμογή, η διαχείριση και η συμμόρφωση με αυτόν τον ελάχιστο φόρο δεν έχουν ακόμη έρθει. Δικαίως οι εταιρείες ανησυχούν ότι δεν έχουν επαρκή καθοδήγηση για να καταθέσουν και να πληρώσουν φόρους σύμφωνα με τους προτεινόμενους κανόνες.
Η επίτευξη βεβαιότητας θα απαιτούσε περισσότερο συντονισμό, συνέπεια πολιτικής και διοικητική απλότητα σε όλες τις δικαιοδοσίες. Χωρίς αυτά, θα μπορούσε να επέλθει χάος καθώς οι εταιρείες έχουν κολλήσει προσπαθώντας να συμμορφωθούν με διαφορετικές νομικές εφαρμογές κανόνων σε διαφορετικά χρονοδιαγράμματα, ενώ παρακολουθούν άλλες ταχέως εξελισσόμενες προτάσεις φορολογικής πολιτικής.
Μια εταιρεία που λαμβάνει μια διασυνοριακή επενδυτική απόφαση σήμερα δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο γρήγορα θα τεθούν σε ισχύ οι νέοι κανόνες ή σε πόσες δικαιοδοσίες και αν η επένδυσή της θα φορολογηθεί πολύ χαμηλά (σε σχέση με τους κανόνες) ή ποιες φορολογικές αρχές μπορεί να είναι υπόκειται όταν επιβάλλεται συμπλήρωμα.
Προσθέστε σε αυτό την πρόκληση των μυριάδων φορολογικών πολιτικών μετά την πανδημία και του πολέμου και των οικονομικών αντίξοων ανέμων και γίνεται σαφές: Εάν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ενδιαφέρονται για την παγκόσμια οικονομία μας, η βεβαιότητα πολιτικής θα πρέπει να είναι ο οδηγός τους.
Σχόλια επισκεπτών σαν αυτό γράφονται από συγγραφείς έξω από την αίθουσα ειδήσεων Barron και MarketWatch. Αντικατοπτρίζουν την προοπτική και τις απόψεις των συγγραφέων. Υποβάλετε σχόλια και άλλα σχόλια στο [προστασία μέσω email].
Αβέβαια σχέδια για έναν νέο παγκόσμιο ελάχιστο φόρο επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις
Μέγεθος κειμένου
Πηγή: https://www.barrons.com/articles/plans-for-a-global-minimum-tax-are-weighing-on-business-51670623485?siteid=yhoof2&yptr=yahoo